'Toen, op bevel van de HEER, spuwde de vis Jona uit op het land.' (Jona 2:11) Zo wordt in de Bijbel degene die gevangen zit in de walvis, er weer uit geworpen. Peter Klomp beschrijft in zijn boek 'Laat de walvis niezen' een hedendaagse strategie om te ontsnappen uit de walvis. Een positief en inspirerend boek.

Als kennis tegenwoordig de belangrijkste productiefactor van bedrijven is geworden, dan zijn de meeste managers kennismanagers geworden. Deze redenering heb ik niet zelf verzonnen, maar haal ik uit de inleiding van 'Praktijkgericht kennismanagement', een boek geschreven onder redactie van Donald Ropes en Christiaan Stam. Het geeft aan dat de competenties van de moderne manager veel aspecten van kennismanagement bevatten.

Het boek Het is mooi geweest - Het kantoor is geen pretpark van de Duitse communicatiedeskundige Judith Mair is een pleidooi voor herwaardering van klassieke organisatieprincipes, zoals strikte regels, vaste werktijden, elkaar niet tutoyeren en een verbod op het gebruik van mistig jargon verpakt in modewoorden als ‘innovatief’, ‘creatief’ en ander uitbundig communicatief zelfvertoon. Een provocatief geluid uit een periode waarin organisaties een speeltuin moesten worden om de ‘homo ludens’ zich te laten ontplooien.

'Hergebruik is het ultieme doel van kennismanagement.' Bijna terloops, op pagina 56 van 'Praktijkgericht Kennismanagement', verschijnt deze belangrijke uitspraak, waar ik volkomen mee instem. En daarmee typeert deze uitspraak dit boek: al valt er te twisten over de volgorde van onderwerpen en over de accenten die Donald Ropes en Christiaan Stam plaatsen, er staat veel waars in en zeker ook veel leerzaams. Het boek wil de hbo- of universitaire managementstudent helpen een eigen visie te ontwikkelen op kennismanagement om kennisproductiviteit te verbeteren: ik denk dat ze hieraan een flinke kluif hebben.

Televisieseries als The Office en Jiskefet vonden hun grootste fans onder de kantoorwerkers die zij afzeken. 'Goeiesmorgens' weerklonk de groet van Juffrouw Jannie jarenlang door de Nederlandse kantoortuinen. De paradox dat juist de witteboordenwerkers deze persiflage omarmden, tekent de haat-liefdeverhouding die zij met hun werk hebben.

In 2004 verscheen het boek Intensieve menshouderij van Jaap Peters. Een boek dat van meet af aan net zulke enthousiaste aanhangers had als even felle tegenstanders. Alleen dat al is een reden om te kunnen spreken van een ‘Hollandse Klassieker’, zelden was er sprake van zo weinig polderen achter de dijken. Belangrijker is natuurlijk de inhoud: waar bij verschijnen nog met enig recht kon worden geschamperd dat Peters wel erg chargeerde, daar blijkt nu, vier jaar later, dat er eerder sprake is geweest van een zeer vooruitziende blik. Tijd dus voor een korte terugblik!

Dit soort zinnen, daar houden we van: ‘Een aardappel in de grond stoppen is heel makkelijk, want jij bent niet zelf die aardappel.’ Maar wat bedoelt Michiel Arens er in godsnaam mee? In zijn boek Rules are fun! Structuur brengt vrijheid legt hij het uit.

De recensie van 'Eat that frog', het boek van Brian Tracy, ligt al veel te lang op afronding te wachten. Ik pak het boekje op, lees het door, blader nog eens in het boek en ga weer iets anders doen. Iets dat makkelijker is, maar wat minder voldoening geeft dan de afronding van deze recensie. Dit is nou net waar 'Eat that frog' om draait: we moeten ons uitstelgedrag aanpassen en die taken waar we zo tegenop zien meteen aanpakken.

Eikels, tirannen, halve garen en kloothommels. Kent u zo iemand of….bent u er misschien zelf een? Ze komen namelijk nogal vaak voor bij bedrijven en zijn simpelweg samen te vatten onder de noemer hufters. Mensen die menen dat ze ongestoord collega's en ondergeschikten mogen pesten of zelfs ronduit grof en onbeschoft mogen behandelen.